Kruchość
Jesteśmy tylko okruchami
na ogromnym stole.
Gdzie upadniemy,
taki czeka nas los.
Bezradnie próbujemy
lecz wciąż przegrywamy.
Bezradnie pragniemy
lecz wciąż nic nie mamy.
Łatwo nas strącić,
wciąż na krawędzi i
tak błąkamy się do kresu.
autor
Aura16
Dodano: 2020-07-21 19:21:54
Ten wiersz przeczytano 717 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
ciekawa melancholia
serdecności zostawiam :)
Jesteśmy zaledwie prochem tej ziemi i tylko niestety
wielu uważa się za najważniejszą część natury. Ciekawy
refleksyjny tekst.
Pozdrawiam.
To prawda jesteśmy okruchami na tej ziemi bardzo ładna
wymowna miniaturka:-)
pozdrawiam
Można się nie błąkać, ale to nie jest łatwe...bo świat
błądzi i trwa w złem :(
Pozdrawiam :)
Okruszek może coś zrobić aby wyskoczyć z kręgu
niemożności.
Pozdrawiam
Okruchy.
Ciekawie to ujęte, to nasze życie.
Czasem okruchy pozbierane ze stołu ratują życie.
Melancholijny tekst, który przypomina, że jesteśmy
pyłkiem we wszechświecie. Z takich okruchów on się
jednak składa... :)
trochę pesymistycznie. (choć mamy szczęście, że nas
nikt nie zje)
Tak trochę jest, jesteśmy takimi okruchami bo nie mamy
wpływu na to, gdzie się rodzimy i wychowujemy. Potem
jest trochę lepiej, ale zwykle wszystko jest gdzieś
zapisane znacznie wcześniej, nim zdamy sobie z tego
sprawę...
Ładnie i refleksyjnie.
Pozdrawiam serdecznie :)
Kruchości losu
czasem mknące
zanikają rosą
na łące życia.
Bardzo wymowna melancholia i puenta, pozdrawiam
ciepło.