Kruchy spokój
Czy sił mi starczy,
walcząc o swoje.
By słowo ręczyć,
wątłym pokojem.
A jak się nie da,
cóż pozostanie.
Okrutna bieda,
słów zaniechanie.
Sił starczy jeszcze,
walcząc o swoje.
Choć męczą dreszcze,
śmierci się boję.
A jak się nie da,
czego dokonam.
Chwyci mnie bieda,
szybciej też skonam.
Same pytania,
pędzą wciąż przodem.
Kocham starania,
a widzę szkodę.
O mądre zdanie,
ciągle coś czujesz.
Dajesz przetrwanie,
lecz ból darujesz.
Czy sił mi starczy,
walcząc o swoje.
Muszę zaręczyć,
kruchym spokojem.
autor
Grand
Dodano: 2021-10-19 00:07:13
Ten wiersz przeczytano 633 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Nie wiem czasami czy mówisz prawdę czy tylko się
zżymasz. Nie wiem czy mój przejęty komentarz nie
skwitujesz śmiechem skoro Twój każdy wiersz jest inny
i przeskakujesz z lekkością baletnicy z piekła do
nieba. Zatem powiem tylko że stawiam plusa:)))
Dobre pytanie. Trzeba tylko starać się by sił
starczyło. Pozdrawiam :)
Wszyscy mamy podobne obawy...
pozdrawiam ciepło i życzę aby starczyło sił...:)
Czy sił mi starczy, walcząc o swoje?
Takie samo pytanie często zadaję też sobie, pełna obaw
o przyszłość.
Piękny wiersz, mądre refleksje.
Serdecznie pozdrawiam