krzyż swej odmienności dźwigam...

Krzyż swej odmienności dźwigam poprzez życie
Maski wkładam wciąż wesołe, łzy połykam skrycie
Mijam laser drwiących spojrzeń i lawinę śmiechów
Mam dość burzy mdłych oskarżeń, dość wmawiania grzechu

Kalejdoskop gwiazd, firmament błagam o wytchnienie
Kiedy znajdę w parze oczu pełne zrozumienie?
Wchodzę na szczyt zapomnienia poprzez zawiłości
Chociaż tłum faluje wkoło nikt nie chce miłości

Więc odchodzę krętą ścieżką przez samotne pola
Nasłuchując twego głosu- ale nikt nie woła
Na kolanach co dzień, modlę się byś istniał

Abyś przyszedł i powiedział ,, Jestem z tobą Krystian”
Hej!, Ty!, Panie Boże! Czy mnie słyszysz w niebie?
Mam wrażenie, że jak wariat mówię sam do siebie...