Księżniczki Podlasia

[8-my odcinek opowiadania]

Marta nachyliła się w kierunku siedzącej obok niej Zosi i roześmiała się cichutko, ale wdzięcznie i perliście.
– Dobrze słyszałaś? – zapytała po krótkim wspólnym chichotaniu. – Będziemy mogły spokojnie porozmawiać między sobą. Faceci są czasem bardzo fajni i łaskawi, że aż miło, a przy tym dają się nawet wodzić za nos. Jak dzieci!
Uśmiechnięta Zosia pokazała palcem kółeczko na czole i skomentowała jej zachowanie:
– Marta, ale ty chyba przesadziłaś z tymi swoimi kaprysami i dzisiejszym nastrojem zbitego psa. Ja nie mogę na ciebie tak źle działać, bo przecież ty jesteś – ty musisz być szczęśliwa, po wspólnej z nim, wreszcie udanej nocy. A przecież ty o mnie teoretycznie nic nie wiesz! Jesteś od dzisiaj jego jedyną kobietą i niepotrzebnie mnie tutaj wzywałaś. Marek się wkurzył na mnie, bo byliśmy tu przecież wczoraj u tego palanta Grochowskiego. Miał ochotę zostać z tą swoją Lolitą na telekonferencji, a ja go znowu dzisiaj zmusiłam i tu przytargałam. Na dodatek nadział się na Filipa, zupełnie nie-potrzebnie. Myśli, że się z nim umówiłam! No, idiota! Ja tylko chciałam udawać straszną zołzę i w dużym stopniu mi się to udało (bo kłótnia nasza z Markiem zostanie w oczach Filipa zapamiętana na dłużej), podczas gdy ty masz być cały czas słodka i grzeczna jak wróbelek. Ale ty nie przesadzaj, że jesteś taka ponura, bo znowu będzie mnie wolał od ciebie!
– Okej, Zo, przestań już marudzić. Mówiłaś, że przedwczoraj też tu byliście? I jeszcze dzień wcześniej?
– No jasne, że tak! We wtorek wyjechaliśmy z Kanady, a od środy rano codziennie tu jesteśmy. Przecież po to Marek wynajął apartament w hotelu na Nowym Mieście, żeby było blisko do atelier u Grochowskiego i do pleneru na Rynku Starego Miasta. Właśnie tu robiliśmy te durne zdjęcia i filmy. Także z Julką, dlatego ona taka trochę przestraszona i wymęczona. Czułam, że tak będzie, bo Groch nie ma żadnego pojęcia, jak się robi filmy z małymi dziećmi. W Toronto jest taki facet, Pedro, Mulat, który świetnie sobie z tym radzi, ze zdjęciami z dziećmi. Dlatego nie lubię ciągać Julki do Warszawy, jak mamy tam Pedro! A Grochowski to istny antytalent w tej dziedzinie. Przeciąga każdą sesję, bo ma w głowie tylko amory ze mną, głupek jeden. Chciałby mnie złapać za cycki i trochę je potrzymać, ale mu się nie uda, choćby się wypucował, wybrylantował i przebrał za księcia Monaco.
– Ależ ty jesteś okrutna dla tych facetów! Najpierw dla Filipa, teraz dla Grochowskiego i oczywiście dla Marka. Kiedyś byłaś taka słodka, a teraz co z tobą się stało?
– Marta, to życie mnie nauczyło! Marek mnie zawiódł i mnie zdradza, Groch jest tępy i durny, a Filip jest twój i nie chcę mieć nic tu więcej do gadania. Co innego ty – wolna, swobodna i śliczna jak słowiczek. Dbasz chociaż o mojego do niedawna platonicznego wielbiciela?
– No, nie wiem, Zośka, czy platonicznego! Jak czytałam te jego pamiętniki, to ciągle się z tobą kochał, w dzień i w noc. Czasem dwa i trzy razy dziennie.
– Ze mną? Jakim cudem, gdy byłam tam, w Toronto?
– Jejku! Dziecko jesteś? Nie wiesz, co facet może zrobić, żeby sobie samemu dogodzić, a jednocześnie poczuć się, że jest z tobą? Jak te jego wypociny przeglądałam, to mi się słabo robiło, a jednocześnie i głupio. Ale prawie jestem pewna, że on mi to sam zostawił, żebym przeczytała i dowiedziała się prawdy o nim i o tobie. Nie może być inaczej, bo kiedyś znalazłam to na szafce nocnej u siebie, jak Filip poszedł na poranne zajęcia na Chemię. Wszystkiego i tak nie czytałam, a tylko niektóre rzeczy. Nic tam nie było o mnie, chociaż byliśmy razem od pond pół roku, a prawie wszystko o tobie. Jak wrócił, to zażądałam wyjaśnień i od tego się zaczęło.
– To znaczy?
– Co, "to znaczy"?
– Co od tego się zaczęło, konkretnie?
– To, że z nim zerwałam! Może głupio zrobiłam, ale nie mogłam dłużej sypiać z facetem, który ponad cztery lata marzy o mojej o rok starszej koleżance z tego samego liceum na Podlasiu, w Bielsku! I że wciąż się onanizuje z myślą o niej! Czemu miałam mu nie wierzyć, skoro tak opisał w tym swoim pamiętniku, który mi podsunął do przeczytania? Dlatego do ciebie wtedy zadzwoniłam do Kanady, żebyś mi wyjaśniła, o co tu może chodzić. I co z tym zrobić. A ty obiecałaś, że przyjedziesz na te swoje sesje do Warszawy.
– No, tak, Marek mnie prawie zmusił do tego. Ale ty źle zrobiłaś, że zerwałaś. Może trzeba było z nim szczerze porozmawiać, a nie zrywać i potem płakać po nocach, głupia dziewczyno!
– Okej, Zośka, było jak było, a jest jak jest! Teraz już cicho, bo wraca mój książę Filip!
– Okej, Marta, będzie jak będzie! Zaraz posłuchamy, na czym zakończyła się telekonferencja z siostrą. A ty obiecaj, że już nie będziesz taka pinda bez humoru!
– No, pewnie, że tak! Przecież kazał nam, byśmy sobie we dwie w zgodzie porozmawiały! A więc muszę mieć już tylko dobry humor, bo ty działasz na wszystkich jak balsam i zioło lecznicze, księżniczko Hajnówki!
– I ty też! Niezłe z ciebie ziółko, białoruska księżniczko Podlasia!

https://www.youtube.com/watch?v=QOLo098hO5g

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2021-07-14 Dodano: 2021-07-14 06:22:19

Ten wiersz przeczytano 2031 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie