Księżyc i Słońce

Randka

Gdy zmierzch już zmyka spać,
Gdy świetlne bursztyny przestają grać,
Nadchodzi noc, spokój,
Cisza zalega w środku i wokół,

Trawa podpalona szarością północy,
Kładzie się do snu, szeleści pod liści kocem,
Gałęzie drzew na kilka godzin umierają,
Robią się sztywne, na noc ustają,

A w ten, na niebie pojawia się wiotkim,
Okrągła osoba w garniturze bieli słodkim,
Nic nie mówiąc spaceruje w powietrzu,
Wiedząc o chmurach, westchnieniach, szczęściu,

Wędrując po szybie, tafli ozonu,
Nie mówiąc o nocnej randce kompletnie nikomu,
Dostrzegł Złotą Damę o pięknych warkoczach,
Świetlistych promieni, o żółtych jej oczach,

To Słoneczna kula, co w żarze się mieni,
Na dole troszkę rozjaśnia, ocean zieleni,
By za chwilę wzbić w niemalowane piękno,
By uchwycić związku sedno,

Spacer dwóch gołych ciał niebieskich,
Białego malca i żółcieni wielkiej,
Którzy wędrują, randką się upajając,
W wyrazy symboli, pięknymi się stając,

Lecz niebawem świt znów przychodzi,
Ludzie wstają do pracy w porannej powodzi,
Więc trzeba się skryć, aby nikt nie zobaczył,
Że w nocy Księżyc i Słonce nie są kropkami, są ludźmi… tylko inaczej.

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2007-01-08 Dodano: 2007-01-08 00:23:09

Ten wiersz przeczytano 881 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie