Księżycowy blask

Pośród mroków nocy czuję się jak w domu.
Gwiezdnym szlakiem podróżować chcę.
Zapatrzony w gwiazdy odnajduję cel.
Na skrzydłach wyobraźni szybuję, ponad światem pełnym ludzkich łez.
Księżyca blask niczym srebrny płaszcz, chroni mnie przed przeznaczeniem.
Nieśmiertelny wobec ran, bólu, smutku i cierpienia tysięcy szkarłatnych łez.
Niczym młody król na wygnaniu, pozbawiony dnia.
Szczęście i radość za dnia martwe, ożywają oświetlone księżycowym snem.
Stwórca dał mi jeden skarb, klucz do bram tęczowych, strzegących światów pełnych utopijnych snów.
Klucz ukuty z wyobraźni, wzbogacony kroplą krwi.
Dar głęboko w mym umyśle skryty.
Lecz jeden warunek postawił mi Bóg.
Nie dostrzegę bram w słońca palących promieniach.
Tylko księżycowy blask rozświetli mi szlak.
Za dnia srebrnej zbroi pozbawiony, uciekam przed doczesnego świata złem.
Czekam niecierpliwie na słońca ostatni blask, by na skrzydłach wyobraźni wznieść się ponad ludzki strach.

autor

czlowiek we mgle

Dodano: 2006-07-09 14:02:07

Ten wiersz przeczytano 752 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie