księżycowy kamień
budzi się moje serce
po długim śnie
w bagnie życia
trzymam księżycowy kamień
jesteśmy nadzy bez cywilizacji
sobie cieniem albo jedzeniem
dla myśliwych
kiedy to nas dopadnie
sumienie będzie
światłem światłości co zanika
w normalnym pojmowaniu człowieczeństwa
ohydne zwierzę pokaże kły
w bagnie życia obgryza kości
obok leży księżycowy kamień
autor
kamień
Dodano: 2023-04-30 04:09:11
Ten wiersz przeczytano 417 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Księżycwy kamień już od starożytności łączony był z
mistycyzmem.
Ponoć noszacy go miał mieć różne umiejętności. Min
czytanie w myślach.
Ja czytam w twoim wierszu ból nad człowieczeństwem.
Poruszająca, piękna melancholia.
Ten księżycowy, nieziemski blask trzeba chronić przed
brutalną rzeczywistością życia...
Głęboki wiersz!
Wersy pełne zadumy nad losem człowieka.
Serdecznie Cię pozdrawiam
Ciekawa zaduma nad naszym życiem,
pozdrawiam serdecznie :)
Ładna melanchplia, wersy zatrzymują.
Pozdrawiam serdecznie :)
Tak juz jest, niestety. Tylko kamień księżycowy wciąż
wygląda tak samo. Pozdrawiam serdecznie