Ławka 22:03

O miłości, jej materii, różnych barwach...

Niech ziemia rozstąpi się na nowo,
gdy wymaluję niebiosa kolorowo,
gdy przyjdzie dziewczęcy płomień,
zgaszę strach, rozpalę miłosny ogień,

Tam, gdzie egzyskuję znika czas,
kropla wiary wdarła się w dłonie,
spojrzywszy w niebo widzę Twoją twarz,
widzę Ciebie na nieboskłonie,

Wychyliła się łuna księżycowego blasku,
osnuta jakby pajęczyną ze snu,
owinięta zasłoną wiernej tajemnicy,
razem tkwimy, razem tu.

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2007-01-04 Dodano: 2007-01-04 22:24:21

Ten wiersz przeczytano 439 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie