Lewitując

Lewitowałem, zostawiwszy ciało.
I w tunel światła wejść mi było dane.
Wszystko co ziemskie poza mną zostało
kiedym Piotrową ujrzał w głębi bramę.
Dzisiaj już nie wiem, na jawie czy we śnie
biegłem ku niebu, lecz było za wcześnie.

Nieopisanie świecił promień Boski.
Ogromna siła na jestestwo parła.
Za mną zostały wszystkie ziemskie troski
kiedy się dusza od ciała oddarła.
Tak przemierzałem wrzechświat bezcieleśnie
lecz powróciłem, bo było za wcześnie.

Teraz czekacie, już się do was stroję.
I w głos się śmieję bo wiem co mnie czeka.
Piotrowej bramy skrzypią znów podwoje
a światłość światła miłością urzeka.
Dzisiaj o drogę już pytać nie muszę
zanim w ostatnią podróż wreszcie ruszę.

Paweł Knobloch 28.01.2006

autor

Paweł Knobloch

Napisany: 2006-01-28 Dodano: 2006-01-28 00:14:17

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie