Lustro

Lustro
(ktoś mnie rani, ja ranię kogoś)

Stojąc przed idealną płaszczyzną,
czystą jak łza, jak ocean wspomnień
i nadziei, jak ułuda wiary
spoglądam w jego szkliste oczy.
Ostatnia łza.

Szukam w nich ... Czego? Sam nie wiem.
Lepszego jutra? Nadziei?
Samego siebie.

Dotykam maski bez uczuć,
bez wiary w miłość,
bez wiary w ludzi.
Zniszczony przez ludzi pytam:
- Kim jesteś?
- Gdzie idziesz?

Dotykam tafli - rozpryskuje się,
szkło zmienia się w krople,
łzy zmieniają się w krew.

- A miłość? Czy istnieje?
Czy wierzysz?
Żadnej odpowiedzi.

Stojąc przed ramą
umieram sam w sobie.

16.04.A.D.2006

Konrad Staszewski.

autor

Konrad Staszewski

Napisany: 2006-04-16 Dodano: 2008-03-06 09:18:40

Ten wiersz przeczytano 744 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie