Magia szumiącego jeziora
Zwalona kłoda naszym klęcznikiem przed
natury
ołtarzem
Przysiadłem obok ciebie na zwalonej
kłodzie
Gdzie ty na mnie w słońcu czekałaś
Zwabiony tobą i magią szumiącego jeziora
Gestem ręki prosisz, cudownie na mnie
spojrzałaś
Wiatr szelma pięści tafle marszcząc mu
lustro
W zaroślach świergot ptaków ?godowa
ostoja
W ciebie wpatrzony, wokoło cisza ? pusto
Przyroda, twoja sukienka mnie pięknym
przygniata
Jezioro do nas tkliwie przemawia swoim
pluskiem
rozpościera swe wody, gładząc żółty
piach
ty przychylasz się ?jezioro twoim
lustrem
niebo, ten odwieczny namiot nam jest obu
rad
Przytulają się giętkie szyje łabędzie ku
sobie
natura zbyt piękna bym słowa wymawiał w
sobie
Wskazuję jak niemy ręką na rój ptactwa w
locie
Dotykam serca, wzdycham miłośnie ku
tobie
Siedzimy obok przytuleni na zwalonej
kłodzie
Wiatr cicho szeleści muskając nas oboje w
objęciu
Spoglądamy na siebie ? jakże nasze oczy
młode
Jezioro, zapach tataraku, wody toń ?my w
zaklęciu
Zwalona kłoda naszym klęcznikiem przed
natury
ołtarzem .
Nie wymawiamy słów, Bóg nas dobrym darzy
Autor:slonzok
Bolesław Zaja
Poetazeslaska.SimpleSate.com
Komentarze (4)
Czego ta kłoda nie widziała... :}
Przepięknie o miłości , pozdrawiam serdecznie:)
Piękny wiersz: miłość z przyrodą wokół.
Znam jeziora bom z Krainy ich tysiąca.
Z Warmii.
Poezja.