Mak

Mam to zdjęcie
To poszarpane przez czas i nasze ręce
To hipnotycznie zaklętę...
tak bardzo łzami przesiąknięte...

Choc już lato w pełni
Przenika pastelami swoich słów
Mi wcale nie jest zieleniej
Wcale nie tak kolorowo jak było nam tu...

Tu się uniosły wzajemne spojrzenia
I wstyd pokonać było jakoś lepiej
I nie znalazłem w tym słońcu cienia
Nie znalazłem już potem Ciebie...

Zawsze miałem jedno marzenie
By wzbić się w górę i leciec jak ptak
Jednak marne to było ględzenie
Po Tobie został z tej łąki Mak...

Zielona łąką i Kwiecie czerwony
Wyście świadkami tej zbrodni nikczemnej
Tak pośród traw... Zawiedziony
Zaufaniem tej satyry bezczelnej...

Ktoś znów zakpił z mojego serca
Żal wyrwał ranę w mojej duszy..
Nikt nam nie zrobił tej łąki zdjęcia
W moich rękach kwiat maku się kruszy...

Przez całe życie brak nam tylko wolnośći...

autor

Vergil

Napisany: 2009-07-29 Dodano: 2009-07-29 21:26:33

Ten wiersz przeczytano 588 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie