Mam na imię Oli - 10

- Trzeba zawrócić - szepnąłem z rezygnacją. - Poczekamy przy schowku. W końcu ktoś nadejdzie - z rozpaczą wbiłem ręce w kieszenie spodni.
- Wracajmy. W razie czego będę was bronić! - obiecała Prima.
- Jeśli zaczarowany pies nie może nic innego wymyślić, to co może zrobić siedmioletni chłopiec? - zastanawiałem się.
I wtedy poczułem pod palcami mały chropowaty przedmiot. Wyjąłem go. Spojrzałem na kawałek białej kredy. Wtedy mnie olśniło.
- Zobaczcie, co mam! - zawołałem radośnie.
- Phi, to zwykła kreda - wzruszyła ramionkami Dinka.
- Ale dzięki niej będziemy oznaczać przebytą drogę. Zamiast szmatek umieścimy na mijanych drzwiach znaki. Na przykład strzałki.
- Hurra! zawołała z zapałem Nadia. - Oli, jesteś bardzo mądry.
- To nie ja wymyśliłem ten sposób - przyznałem.
- Nie marnujmy czasu! - zniecierpliwiła sie Prima.
Przeszliśmy kilkanaście metrów. Rysowałem strzałki, a kreda robiła się coraz krótsza. Wkrótce nie było po niej śladu.
- I co teraz! - wpadam w rozpacz.
- Zawracamy! - decyduje Prima. Nie możemy zrobić nic innego.
- Jestem głodna i bolą mnie nóżki - narzeka Nadka.
Proponuję następny postój. To znaczy - nie stoimy, tylko siadamy. Opieram plecy o ścianę. Przytulona do mojego boku Dinka, zaczyna popłakiwać.
- Chcę do mamy! Mamoo! Mamusiuuu!
- Nie bój się, niedługo wrócimy do domu - pocieszam siostrzyczkę, ale sam w to nie wierzę. Jeśli Ariadna nie może pomóc, to co ja mogę jeszcze wymyślić?
A jednak znajduję rozwiązanie.
- Już wiem! Trzeba posuwać się naprzód bardzo blisko ściany. Ale musimy uważać, żeby iść po tej samej stronie. - W ten sposób okrążymy całe piętro - wyjaśniam - I wrócimy w to samo miejsce, z którego wyruszyliśmy.
- Ale to będzie bardzo długa droga. Czy mała ma tyle siły? - powątpiewa Prima.
- A znasz lepszy sposób? - złoszczę się.
Ariadna zwiesza głowę.

autor

szadunka

Napisany: 2022-07-13 Dodano: 2022-07-13 18:54:03

Ten wiersz przeczytano 1981 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie