Mamo...

Uczyłaś mnie czym jest świat.
Jak otwartym na świat stać
Jak mocnym może być bat,
Jak ciężkiej pracy się nie bać.

Uczyłaś mnie szczerości,
Odróżniania zła od Dobra,
Zauroczenia od miłości,
A teraz ciśnie mnie to niczym kobra.

Twoje oczy które nie zawsze się cieszą,
Twój radosny głos,
Twoje nogi które zawsze gdzieś się śpieszą,
Twój farbowany włos....

Taki Twój obraz stworzyłam w duszy,
W mym sercu kochającym.
Teraz część mnie się puszy,
Bo już nie chce być nękającym.

Chyba nigdy nie zrozumiem tego co robisz,
Dlaczego tak kłamiesz,
Dlaczego tak zawsze się zdobisz,
Dlaczego szczera nie pozostajesz.

Nie rozumiem Twej zdrady,
Choć nawet nie chcę.
Zrozumieć czemu nie mówisz prawdy,
Po prostu złamałaś mi serce.

Może nie poznasz mego cierpienia,
Może nie ujrzysz już mych łez.
Nie złapiesz już mojego spojrzenia,
Nie pojmiesz już mych tez.

Mogłaś wiedzieć tak wiele...
Mogłaś być częścią mego życia.
Miałyśmy być jak przyjaciele,
Nigdy nie poznasz sensu mego bycia.

Nie jestem już Twoją córcią,
Pomimo iż mieszkamy pod jednym dachem.
Prędzej nazwiesz mnie śmiercią,
Bo zabiję Cię strachem...

Brzydzę się kłamstwem.. Nienawidzę Cię mamo...

autor

Fallen Stranger

Napisany: 2007-07-20 Dodano: 2007-07-20 12:40:00

Ten wiersz przeczytano 668 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie