manualizm

manualizm

z czułością palce pieściły masę
pragnąc do środka tchnąć cząstkę siebie
by mogło powstać nowe naczynie
wyrwane z trudem spękanej glebie

eksponowane w oknach wystawy
pokryte blichtrem by zachwyt wzbudzić
od zwykłych garnków się odwróciły
biorąc przykłady ze świata ludzi

próżno nieloty skrzydłami trzepią
z ziemią złączone strukturą ciała
za żadne skarby nie chcą garncarza
miękkości gliny która stwardniała

a kiedy siewca na pole wyjdzie
siejąc z nadzieją zbiorów obfitych
na twardej skale wyrośnie kąkol
dumny wyniosły lecz w środku zgnity

autor

dobry czas

Napisany: 2007-06-02 Dodano: 2007-06-04 00:18:02

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie