Marzec

Marzec
W pierwszych dniach marca ostra zima spać się szykowała
I królowanie na tej ziemi nowa pora roku wiosna rozpoczynała
Ranki wcześniejsze, mrok tak szybko ciemny już nie zapadał
A ludziom zapał oraz wiara w coś nowego w serca się wkradał
Słońce błyszczące na niebie mocniej dogrzewać zaczynało
Śniegi ruszyły z gór strumienie wody, wszystko topniało
Śnieżynki, służki zimy sanie ogromne poduchami mościły
Bowiem one odwieźć ją senną do Grenlandii będą się trudziły
Mroźna pani już się ze wszystkimi żegnała
Jednak swój szponiasty pazur czasem na długo wyciągała
To sypała puchem rzadkim, to blaskiem słońca przyświeciła
I tą odmiennością aury wszystkich naokoło dziwiła
Śniegi zeszły, zeschłe trawy się spod nich ukazały
Brzydotę tego miesiąca i zupełną szarość pokazywały
A jednak akcent piękna i nadziei już się w pełni rozwijał

Były to bazie na przydrożnych łąkach i tym marzec pieśń wiosny na motek nawijał
Kotki te bure, białe kosmate rwać można było garściami pełnymi
Przecież one były pierwszymi zwiastunami wiosny i kwiatami cudnymi
Stały w wazonach w domostwach i nastrój ludziom uprzyjemniały
Odejście zimy , przyjście nowej pory roku te wczesne kwiaty wszystkim przypominały
W lasach , borach i na polanach przepiękne przebiśniegi się pojawiły
I swoją dziwną urodą i tchnieniem wiosny wycieczkowiczów dziwiły
A były tak kruche i delikatne, jak nowa pora roku na nowo się budząca
Wyzwolenie od zimna, mrozów, zawiei ludziom przynieść pragnąca
Atak przeplatały się dnie z promykami słońca lub smętną szaruga
Chwile radosne, gdy szło się na spacery lub patrzano jak deszcz kapie po szybach ulewną struga
A wiosna już powoli z łoża sennego wstawała
Na świat zamkniętymi oczy ale już uważnie patrzeć zaczynała
Duchy kwiatów i zieloności jeszcze w letargu mocnym trwały
Ale i one rozkazy swojej pani w podświadości odczuwały
20 marca w ostatni dzień panowania zima moc jeszcze swoja pokazała
sypła gęstym śniegiem, wiatrem i mrozowi panoszyć się rozkazała
zawiała pola ,drogi i ścieżki puchem białawym
a ona sama szykowała się do drogi na długi sen o mroku szarawym
sanie niebieskawe zaprzężone w rącze konie śnieżynki wymościły
wyniosły z pałacu lodowego swą panią i na poduchach umieściły
woźnica mróz batem świsnął, powóz uniósł się w obłoki od chmur ciężkawe
a na ziemi patrzały za odjeżdżającą zimą duchy wiosny ciekawe
i tak to nowa piękna pani w ten śnieżny koronę na głowę w łożyła
i cała planeta, wszystka przyroda pokłon jej śliczny złożyła
wiele zaś do zdziałania miała, bowiem zima z drogo o sobie znać dawała
ścieżki wiośnie przybywającej na przekór puchem białym zawiała
potem zaś nastały dnie ze słońcem i zimnem naprzemienne
bowiem w marcu nie ma jeszcze ciepła, wszystko jest zmienne
pod koniec miesiąca słońce weszło wysoko, mocniej zaświeciło
zaraz też piękniej i weselej na ziemi się zrobili
fioletowe krokusy żółte żonkili kielichy swoje w cieple rozwinęły

a na ludzi wszystkie piękności i cuda wiosny spływać zaczęły
był to dopiero początek tego wszystkiego co ona dąć nam chciała
bowiem dopiero co mocniej koronę na głowę włożyła i definitywnie się z zimą żegnała
wiosna w kryształowym łożu z długiego snu zimowego już się rozbudzała
a razem z nią cała armia rusałek i elfów też powstawała
wszystko to pieśń radosną o kwiatach i bujnej zieleni nuciło
i z odejścia srogiej, białej zimy wcale się nie smuciło
bowiem tok przyrody jest z zmienny, po śniegach i mrozach przychodzi pora piękną, pełna tworzenia
i wiele jest różnych pór o zmiennej aurze do pełnego roku złożenia

autor

unglesio z Bieszczad

Dodano: 2009-04-10 16:34:18

Ten wiersz przeczytano 3673 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie