mateczka jesień

Liście ze wstydu czerwone lica spuszczają,
by później promienieć złotem.
niektóre z goryczy martwie spadają,
opuszczają matczyne gałęzie potem.

Purpura zawitała na dachach.
prowadzi grę, łaskocze śpiące słońce.
czrwień wkrada się na srebrnych blachach,
to poranka przedstawienie i jego końce.

słodka jesień zieloną pije krew,
biedne kwiaty pod jej sercem umierają.
słodka jesień podnosi lekceważąco brew,
i przygląda się jak drzewa konają.

czarne płaszcze suną w rutynie,
stapiają się z mrokiem poranka.
umysł otępiały - rzeźbiony w kalinie,
wyraz twarzy błogi i łagodny jak u baranka.

autor

my_lil

Dodano: 2012-01-29 12:24:49

Ten wiersz przeczytano 418 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie