Mędrcy nocy

Dzień powolnym krokiem chyli się ku upadkowi,
Słońce opada, chmury odchodzą ku zachodowi,
Swą piękną białą barwę zmieniają,
Niczym szatę na coraz ciemniejszą.

Niebo coraz bardziej czyste, spokojne,
Ciemnieje, staje się bardziej straszne,
Lecz kompletny mrok gwiazdy rozjaśnią,
Z nimi księżyc wraz ze swą pieśnią.

Do życia budzą się uśpione duchy,
A wraz z nimi stare dzieje
Uśpione promieniami słońca, schowane pod mchy,
Nie bójcie się ich, nie skrzywdzą was, niosą nadzieję.

Duchy te nie są straszne jak w opowiastkach,
Gdzie ludzie nie pojmowali, po co przychodzą,
Od wieków obserwują, obdarzeni wiedzą,
O naszej duszy i jej pierwiastkach!

Którymi jest wiara tak potrzebna,
Której córką jest nadzieja, kolejnym
Miłość tak wielka, czasem podniebna,
Dająca tyle szczęścia swym urokiem nieskazitelnym.

Lecz czemu mędrcy nocy, duchy przeszłości
Już odchodzicie, nie przekazaliście całości
Swej jak głębokiej i ogromnej wiedzy!
Odeszli, słowa ich utkwią niczym mucha w pajęczej przędzy...

autor

hanek

Napisany: 2007-04-29 Dodano: 2007-04-29 20:23:45

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie