metafizyka

Gdy krok stawiałeś nieporadny, pierwszy
Na nowej ścieżce, co w życie prowadzi
Spędzałeś lata w zachwycie najszczerszym
Z nadzieją, co nie pomoże, ale i nie zdradzi
Gdzieś tak mimochodem dni Twe przemijały
Gdzieś godziny złote zlały się z szarymi
A Tyś szukał marzeń, które nie istniały
Mieszając prawdy cierpkie z błogosławionymi

Pośrodku nocy szalonej Tyś kamienia szukał
Co miał Cię odmienić, nicość w złoto zmienić
Lecz Anabiel w Twe drzwi nie zastukał
By umysł miałki wiedzą opromienić
Mijały lata Ty w nadziei trwałeś
Codziennie z nową wiarą otwierałeś oczy
Na pozłacanej tarczy malowałeś
Znak co porwie ludzi, pięknem swym zaskoczy

Lecz pustka zawsze jednakie ma miano
Bez litej skały nie da się budować
Choć imię Twe Panie teraz zapomniano
Ty dłoń moją ujmij i w jasność poprowadź
9.01.2009

autor

Stell

Dodano: 2009-03-10 00:08:11

Ten wiersz przeczytano 801 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie