M.G 9.10.2006

Markowi Grechucie

a dzisiaj patrzę znów na ciebie
choć wszystko było takie proste
ręce, co po klawiszach błądziły rozgrzane
dziś dziwnie chłodne są i obce.

usta, co pomagały innym wierzyć
że po tej burzy wzejdzie słońce
-zrośnięte wciąż z rozumem, z sercem...
dziś niezwyczajnie są milczące.

i chociaż czasu jest tak wiele
by ciągle szukać, nawoływać...
wiem, że zastygnął w twoim ciele
aby wędrówkę móc odkrywać.

by móc odkrywać nowe lądy
ludzkich doświadczeń i nostalgii
i nie nazywać umarłym poetą
tych, co naprawdę nie umarli.

wciąż żyjesz.

autor

farawaysoclose

Napisany: 2006-10-09 Dodano: 2006-10-09 20:07:46

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie