Mgła
Popatrz!
na ziemię mleko się wylało
sączy się z nieba
a każdą swoją
odrobiną białą
w szpary się wlewa
Otula księżyc
rozmarzenia pyłem
oblepia latarnie
a w serce wszczepia
zamyślenia wieniec
by rósł bezkarnie.
autor
ARABELLA
Dodano: 2017-02-27 18:23:23
Ten wiersz przeczytano 2322 razy
Oddanych głosów: 63
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (75)
:) pięknie...
Refleksyjnie o mgle :)
Pozdrawiam
Bałtyk albo Balaton, woda też taka przejrzysta i
czysta, co roku tam jestem, to moja " woda czysta i
trawa zielona", pozdrawiam al-bo
wiem, wiem, kiedys pisalysmy o tym:) okolice Pulaw, a
teraz Rejowiec, niedaleko Jeziora Bialego, dla nas to
Baltyk w wakacje:)
al-bo z lubelszczyzny to skąd? bo ja urodziłam się we
Włodawie, pozdrawiam wszystkich czytających
obrazowo i prawdziwie,
pozdrawiam z zachmurzonej Lubelszczyzny:)
U Ciebie mgła a u mnie deszcz :)
pozdrawiam
Zaglądam z pewnym opóźnienie, ale warto było.Czekam na
dalsze liryki:)
dzięki wszystkim za odwiedziny, pozdrawiam
Ładnie :)
Bezkarnie-Pięknie
Księżycowe zamyślenie
szerzy się niezmiennie.
Gwiazdy w niego wpatrzone,
otulone zazdrością, liczą rybom ości,
a panienka z okienka zwyczajnie się złości.
Ładna melancholia, mgła właśnie tak nastraja :)
Ciekawy,lekko się czyta.Pozdrawiam.
w mgłach rodzą się zamyślenia i piękne wiersze - takie
jak Twój :)