W mgnieniu... roku

Życie białogłowy jest jak pory roku.

Wiosna, lat piętnaście, wszystko kwitnie wokół.
W oczach są jaskółki, skowronki we włosach,
jest zwiewna, szczęśliwa, chociaż czasem bosa.

Dojrzała trzydziestka to gorące lato.
Czas, by się rozejrzeć za przystojnym tatą.
To sierpniowe burze i gwiazd kołysanie,
i nabrzmiałe piersi, i swawolny taniec.

Jesień... Ech, w jesieni, gdy mija pół wieku,
żona ani matka nie robi na przekór.
Umie upiec ciasto, zapełnić spiżarnię
i do wino-brania już się tak nie garnie,
bo zna swoją wartość. To czas zbiorów przecież.
Teraz coraz częściej jest pierwsza na mecie.
Z pozycji niewiasty, szczęśliwej rzecz jasna,
jesień po przekwicie ma urok i basta!

Zima... Nie uchronię się przed nią, niestety,
lecz może być piękna dla każdej kobiety.
Choć odpina narty, w dłonie wkłada kije.
Choć czasem karnawał samotnością wyje,
nie musi się wreszcie tłumaczyć przed nikim.
Może przecież śmigać... na drutach szaliki,
poczłapać na basen albo do kościoła
i z godnością odejść, kiedy śmierć zawoła.

A oto wersja wg propozycji Zofii255, chyba mnie podoba się bardziej, dzięki zosiu:))

W MGNIENIU... ROKU

Wiosna, jak panienka, wszystko kwitnie wokół.
W oczach są jaskółki, skowronki we włosach,
jest zwiewna, szczęśliwa, chociaż czasem bosa.
Życie białogłowy jest jak pory roku.

Czas, by się rozejrzeć za przystojnym tatą.
To sierpniowe burze i gwiazd kołysanie,
i nabrzmiałe piersi, i swawolny taniec.
Dojrzała trzydziestka to gorące lato.

Z pozycji niewiasty, szczęśliwej rzecz jasna,
bo zna swoją wartość, to czas zbiorów przecież,
teraz coraz częściej jest pierwsza na mecie.
Jesień po przekwicie ma urok i basta!

Żona ani matka nie robi na przekór,
umie upiec bułki, zapełnić spiżarnię
i do wino-brania wcale się nie garnie.
Jesień... Ech w jesieni mija nam pół wieku.

Wiek sędziwy trudny dla każdej kobiety,
bo odpina narty, w dłonie wkłada kije
i karnawał często samotnością wyje.
Zima... Nie uchronię się przed nią niestety.

Poczłapię na basen albo do kościoła,
wreszcie się nie muszę tłumaczyć przed nikim.
Mogę przecież śmigać na drutach szaliki
i z godnością odejść, kiedy śmierć zawoła.

autor

wielka niedźwiedzica

Napisany: 2014-11-15 Dodano: 2014-11-15 14:05:28

Ten wiersz przeczytano 2221 razy

Oddanych głosów: 52

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie