Miejsce zwane domem
W miejscu zwanym domem,
żal ze smutkiem pod rękę
w ciszy snują się po korytarzach.
W jadalni pachną lilie, zamiast ciasta.
Nie słychać wesołych rozmów przy stole.
Gwaru bawiących się dzieci.
Ciszę w salonie wypełniają:
światowe wiadomości.
Zimny kominek czeka lepszych czasów.
Zaufanie jak potłuczone szkło
rozsypane jest po kątach.
Nie ma kłamstw, rozmów,
planów na przszłość.
W sypialniach za zamkniętymi drzwiami
po cichu toczy się życie.
autor
Lucyna Biela
Dodano: 2014-07-17 22:50:38
Ten wiersz przeczytano 835 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
ciekawy wiersz, pełen tajemnic...
cóż smutno, ale sami budujemy dom i nie mówię o
murarce:) pozdrawiam serdecznie
Tak Lucyno, ale taki dom jest o wiele lepszy od
domowego zakłamania i szyderczych półuśmieszków.
Smutne takie miejsce, wiersz zatrzymuje. Pozdrawiam
serdecznie
Piękna refleksja .Smutny dom, troszkę bez duszy,brak w
nim zlepka rodziny . W moim była mama. Była...
Pozdrawiam serdecznie Dobrego dnia
To nie sztuka wybudować dom, sztuką jest by miał w
sobie duszę. Jak w piosence. Jeszcze wszystko może się
zmienić. Wiersz refleksyjny. Bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam serdecznie Lucynko.
Wyjdż z tego domu do ludzi. Pozdrawiam :-)
piękny dom i piękna pustka, pozdrawiam serdecznie
Piękny wiersz, przypomniał mi
piosenkę zespołu "Romuald Roman"
z Wrocławia z lat sześćdziesiątych
"Znasz ten dom zamieniony na pomnik..." tak brzmiała
pierwsza
strofa. +++
Pozdrawiam
Fajny tytuł, to nie jest dom, to jest miejsce.Co to za
życie w takim domu...
Niestety wiele jest takich domów.Pozdrawiam :)
niestety często "Miejsce zwane domem"...ale wiersz
ładny:):)
przyszłość uciekło y zza zamkniętych drzwi
smutne to życie
pozdrawiam:)