***Migawki wspomnień***
Dla Ciebie żyłam... Tobie oddałam serce... Oddałam Ci swą duszę... W śmiertelnej podzięce...
Wróciłeś nagle
przebłyskiem umysłu jak iskra
z odległej przeszłości
-szybka retrospekcja tamtych wydarzeń-
kochałeś dłońmi moje drobne piersi
jak rzeźbiarz z czułością formowałeś mnie
na swoje upodobanie
doceniałam te chwile
gdy mogłam trwać przy Tobie z ufnością
spoglądałeś na mnie czule choć niepewnie
nie wierzyłeś, że ktoś może tak kochać
Uśmiechałeś się rzadko
a jeśli już, to tylko szczerze
mówiłeś mi
życie głupia to pasmo porażek
słuchałam Cię z zapartym tchem
Przez jakiś czas byliśmy sobie mocą
siłą zupełnie nie do pokonania
Przez łzy szeptałeś męskim głosem
nigdy nie sądziłem, że ktoś taki
istnieje
bałeś się kochać
więc kochałeś na swój sposób
łudziłam się, że to nie przeminie...
W ciemności odnajdywałeś bez trudu
aksamit moich warg
muskałeś je spragniony
warg swoich jedwabiem
Szeptałeś idiotko
nie możesz mi ufać
ufałam wierząc, że coś się w końcu
stanie
przejrzysz na oczy, zobaczysz we mnie
cud
myliłam się- dziś to wiem
to było podstawą do kolejnych zgub...
Dla Ciebie ciągle mogę zmienić
rzeczywistość
wszystko oddam za herbatę najlepszą na
świecie
z cytryną, przy otwartym oknie, na
parapecie...
Przy Tobie bez lęku nowy dzień witałam
patrzyłam jak śpisz zanim się zbudziłeś
szkoda mi spać było...
pamiętasz te chwile?...
potrafiłam Cię rozbawić dziecięcą
naiwnością
kładłam głowę na ramieniu i zgrywałam
mądrą
mało wiedziałam doprawdy o świecie
Ty byłeś taki dojrzały
uczyłeś mnie stąpać twardo po ziemi
gdy ziemie rozstępowały
Zniknąłeś tak szybko jak się pojawiłeś
miejsce radości zastąpiła pustka
w do śmierci pociąg wsiadłam nie myśląc
że bez Ciebie cokolwiek mi się jeszcze
uda
Stąpam nieostrożnie
dziś po zboczu skały
kamienie niepewności umykają spod stóp
już nic nie cieszy mnie i nie bawi
ten świat dla mnie Jedyny
kończy się właśnie tu...
Wierzyłam w ideały
Ty jesteś tym jedynym
nie chcę już nikogo, rozumiesz?
i chcę byś był szczęśliwy
ze mną- lub beze mnie
odwracam się więc, odchodzę
nie chcę Ci przeszkadzać,
by cierpieć nie mam siły...
Nie żegnam się.
Będę Cię strzegła
najpilniej jak potrafię
uśmiechaj się częściej proszę,
poczuj się kochany.
Znajdź swoją Miłość
i naucz się kochać.
Pamiętaj, że do końca byłam tylko
Twoja...
Spełnij swoje marzenia, podbij cały ten
świat!
Wierzyłam w Ciebie i nie przestanę,
niestety muszę kończyć... już rozdanie
kart.
Przegrałam, znikam, rozpływam się we
mgle.
Nicość... widzę Twoją twarz z daleka,
JESTEŚ! Znowu mój w moim wiecznym śnie...
Dla tego Jedynego... Którego KOCHAM i kochać będę po sam kres... Raz tylko spotyka się człowieka, który może zabrać życia sens... Marcin, kocham Cię...
marlove_18
Komentarze (18)
Świetny, doprowadził mnie do łez...
łoho boję się,że za każdym razem jak przeczytam znowu
mnie zaboli gardło z uścisku
ŁEZ
Smutna historia miłości... Tak, "raz tylko spotyka się
człowieka, który może zabrać życia sens".
Jeśli ktoś tak pisze o swojej miłości jak Ty...nie
można nic złego powiedzieć trzeba wspierać i być
dobrej myśli że życie pozytywnie Ciebie zaskoczy
mhmmmmmmmm wiemy że nie zawsze miłość bywa
spełniona...z uśmiechem:)
Piękny wiersz, napracowałaś się żeby go napisać,
opisałaś prawdziwą miłość, która trwać będzie wiecznie
aż po życia kres...
w długich tekstach haczykiem jest to, że czasem ciężko
jest zauważyć masę zbędnych powtórzeń, tworzy się
błędne koło, w niektórych miejscach styl się trochę
zagubił np."w do śmierci pociąg wsiadłam nie myśląc" a
powinno być "w pociąg do śmierci wsiadłam", zbędnym
jest również pisanie wielką literą wyrazów , które nie
są nazwą własną, ale poemat -list bliski mym
odczuciom
Opowiesc pisana sercem i wspomnieniami
o zyciu, ktore niestety przemija.
Miłość bywa niesprawiedliwa,bo albo przez nią jesteśmy
szczęśliwi-albo cierpimy, gdy jedno serce kocha a
drugie bije inaczej nie czuje tego co nasze.Nie
kocha,wiem jak to jest...miłość jest nałogiem,który
pomału zabija...Możemy żyć tylko przy nadziei że
kiedyś los to wszystko zmieni.Piękny wiersz.
Miłosć ...
są tacy, co nawet nie wiedzą, czym jest miłość ..
pozdrawiam :*
Cóż ,tematem wiersza jest miłość,która niepodzielnie
żądzi ludzmi i życie w piekło czasem zamienia , a
czasem skrzydeł dodaje .Wiersz smutny ale prawdą
krzyczy i bólem.Zyczę Ci aby szybko odnalazła Cię ta
,ktora uskrzydla.
Marcinów na świecie jest wiele,
co lubią piersi kochać , Aniele.
A rzeźbić każdy z nas zdatny,
kiedy materiał podatny.
Mężczyzny życia to celem.
Mocno utkwił w Twym serduszku. Wspomnienia są jednak
przecudowne. Śliczny wiersz.
...ech aż mi sie mój los przypomniał... miłość choć
uskrzydla bezlitosna jest bo wystarczy jeden nie
ostrożny krok by spaść i już nie podnieść sie... a
człowiek kocha tak prawdziwie tylko raz i na zawsze...
pięknie ;)
nawiązując do mojej "Świeczki" to gdyby Twoje słowa
były woskiem to knot planał by cały czas:) głosik :)
Taaaak.... znam to uczucie i ten klimat - zobacz na
moich kilka ostatnich a może początkowych
wierszy....są w podobnym klimacie, rozumiem Cię
doskonale bo sam jestem w takim stanie - tyle że jako
facet...tu jedynie możemy wyrazić swoje emocje i
dzięki Bogu że tu możemy...... trzymaj się i
powodzenia życzę.....
Jestem u Ciebie i teraz ja komentuję:D heh:) Cenie u
kogoś rozciągłość w pisaniu, im więcej tym lepiej, u
Ciebie jest wszystko co lubie (prawda, mądrość i
długość odpowiednia) +
Ps: Jestem strasznym dyslektykiem:( i niestety robię
wiele błędów... i stram się sprawdzać swoje wypociny i
hmmm... nie raz zobacze jakiś wyraz który mi nie
pasuje w pisowni:D Pozdawiam!