Miłość beznadziejna, miłość...

Nie umrzesz, Ewo,
nie, nie, nie…
Wyszarpię ciebie z tej nicości! Wydrę z tych potwornych szponów!

Twarz przy twojej twarzy.
Szloch...
Odchodzisz. Trzymam w dłoniach twoją głowę bezwładną.
Coś mi jeszcze szepczesz do ucha,
coś niezrozumiałego.
Nie rozumiem słów, Ewo, nie rozumiem…
Gasnący blask twoich oczu,
delikatny uśmiech kamienieje na ustach.
Krew pociekła ci po brodzie i szyi, Ewo. Napowietrzona i jasna krew, kiedy zakrztusiłaś się
raz,
drugi i trzeci…

Dotykam palcami czerwonej plamy, co rozlewa się na podłodze
i rany na twoich przestrzelonych piersiach.
Dobiega skądś chropawy odgłos, jakby rechot
ulicznicy.
Starasz się coś jeszcze mówić.
Ewo, proszę, mów! Nie odchodź, proszę!

Targa tobą śmierć, ściąga w straszliwą otchłań,
w tę żarłoczną nicość.
Chcesz coś wymówić ostatkiem sił,
wyjawić mi jakąś wielką tajemnicę…
Twoja głowa odchyla się w tył. Szeroko otwarte, przestraszone oczy, otwarte usta. Ewo…
Ewo…
Spadają na podłogę gorące łzy… Coraz bardziej drętwieje krtań…
Niezwyciężona śmierć szarpie twoje skrwawione ciało potwornymi szpony.
Okrywa
czarnym całunem.

…

Nachylam się nad tobą. Odpływasz, jakbyś była pod lustrem wody.
Oddalasz się ode mnie.
Falują w zwolnionym tempie twoje długie włosy,
falbanki jedwabnej sukni.
Rozpływasz się coraz bardziej, niczym opadająca na dno meduza.
Spadasz powoli
z wyciągniętymi w moją stronę ramionami i z wyrazem takiej miłości na twarzy.

Zanurzam dłonie w zimny nurt.
Przesuwam nimi… Nic…
Cichy chlupot kołyszącej się toni, jedynym po tobie śladem.

…

Krople deszczu uderzają o szybę
otwartego okna.
Wybrzuszają się w powiewie firanki. Nadciąga noc.

(Włodzimierz Zastawniak)

***

Pamięci Ewy Pobratyńskiej, bohaterki powieści pt. „Dzieje grzechu”, Stefana Żeromskiego.

https://www.youtube.com/watch?v=X-mauHt7wA0

autor

Arsis

Napisany: 2018-11-04 Dodano: 2018-11-04 01:13:05

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie