miłość w czasach przedkomórkowych

między nami cisza rozpylona w tęczowy koloidalny roztwór
tęsknego dźwięku, jak taka międzymiastowa ze Skarżyskiem
w zadeszczony październikowy spleen. ty tam, ja tu, ja tu,

ja tu, a z nami owe impulsy, zabłąkane gdzieś w kapryśnej
centrali telefonicznej. ebonit grzeje prawie jak twoja pierś,
którą czuję podświadomie. chwytam się słuchawki,

a łapię klaustrofobię, więc rozpraszam się po życiorysach
zapisanych flamastrem na udającym drewno drewnie.
mógłbym z nich ułożyć film i dostać Oscara albo grypę.

więc przypuśćmy Konrad a ona Brygida. byli tu - gdzie są?
razem? osobno? żona? puszczalska?, brutal? mitoman?
to na nic. jej charakterystycznego "ł" już nie pamiętam.

skrobię cierpliwe krople deszczu od spodu. zajęte, zajęte.
zajęte jest w każde siąpiące popołudnie. ciągnie wtedy ludzi,
by choćby szepnąć: posłuchaj, jak u mnie też pada deszcz.

autor

greendel

Dodano: 2010-09-15 10:52:40

Ten wiersz przeczytano 607 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie