Miłość przejrzała

Przy wielkiej tężni, na ławce, w cieniu,
na wpół wylewna, trochę nieśmiała
duszę trzymając swą na ramieniu
przysiadła cicho, miłość przejrzała.

Ona kołnierzyk mu poprawiła,
a on z piernika wręcza jej serce.
Scena jak z bajki, nadzwyczaj miła
gdyż nawet goździk tkwi w butonierce.

Za chwilę pójdą długą aleją.
Obiad dopiero za dwie godziny.
Do wspomnień czasem wspólnie się śmieją,
kartkę już wysłać czas do rodziny.

Dzisiaj mu lewy but zawiązała,
on jej kapelusz zdjął z górnej półki
i o tabletkach też przypomniała,
jedna podłużna i dwie pigułki.

Od lat nie myśli już o rozwodzie,
a on kozaka wśród pań nie zgrywa.
Rankiem podlewa kwiaty w ogrodzie
i turkaweczką swą wciąż nazywa.

Nie spuszcza jednak go nigdy z oka
i obserwuje wszystko dokładnie,
gdyż się obawia, że jakaś "kwoka"
go zbałamuci, albo ukradnie.

Tak powolutku dzień za dniem goni,
a czas jak głupi biegnie uparcie.
On wciąż ją kocha, choć szron na skroni
już nie (za wzięcie), lecz wciąż (za żarcie).

Świat się gdzieś obok bawi klockami,
a oni teraz z wielką radością
mogą się oddać grze marzeniami,
oraz przejrzałą cieszyć miłością.

Nie chcą amnestii, ani kasacji,
oddadzą fanty i kasy krocie
by jak najdłużej, bez starcia racji
radośnie trwało ich dożywocie.

Niejedna widząc jak ją za rękę
trzyma, gdy idą z miną nieśmiałą
zapewne ostrą przeżywa mękę,
gdyż za miłością tęskni przejrzałą.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2022-07-06 Dodano: 2022-07-06 11:21:35

Ten wiersz przeczytano 1173 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie