Miłości będę bronić a...

W odniesieniu do wiersza W. Szymborskiej "Miłość szczęśliwa"

Liczyć na więcej, nie mogę, sumienie
gryzie, względem innych ludzi,
Jak można by prosić, choć raz jeszcze,
gdy dostało się dwakroć więcej od reszty?
Zapewne, częstokroć lepszej ode mnie.
Tego się nie da zrozumieć, pojąć,
a wymagana jest pełnia akceptacji.
Jak można zaakceptować coś, bez
zrozumienia? W myślach rytualnie
pytanie wybrzmiewa: Czy to zdolność
rzadka jest kochać, czy może tylko,
czysta statystyka zbieżności spotkań,
dwóch właściwych sobie osób?

Milknę, niknę w ciszy bez próśb,
samotność mnie owija w swą przędze.
Sprawiedliwie jej nie wytykam, ze
zrozumieniem przytulam ją, żałuję.
Niewdzięczna to dola, zapełniać pustki,
cicho szumieć o marzeń niespełnieniu
lub o ich ziszczeniu przypominać stale,
ukazując wciąż różnicę, jak cierń w
sercu, utkwiony, odłamany i kujący,
po jednej z najpiękniejszych, róży.

Ah ta Szymborska rozzłościła mnie
okrutnie, zazdrosna, nieszczęśliwa jędza.
Dzielić ludzi, przeciwstawiać ich sobie i na domiar złego, jeszcze ich umniejszać.
Co najgorsze, nawet i jej wachlarz rozżaleń, pretensji, rozumiem. Ma szczęście, że w swym wierszu, choć ziarno prawdy zawarła, tylko dlatego nieprzerwanie nadal ją szanuję.

Wisławo, jeśli to zdolność lub statystyka czysta, szczerze ci współczuję. Lecz naszych nieszczęść samotności, bólu, nie sposób zmierzyć, ustalić czyja większa. Jednak, ani przez chwilę, przez myśl mą nie przeszło, zazdrościć szczęśliwym, mogę tylko szczerze współczuć, tym co idei miłości nie rozumieją, którzy jej nie zaznali, których nie dotknęła.

https://www.youtube.com/watch?v=kxVUee4WsoA

autor

serce w kryzysie

Napisany: 2020-01-20 Dodano: 2020-01-20 02:55:38

Ten wiersz przeczytano 767 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie