Mini spódniczka ...

Idzie przez wioskę mała Alutka, ta jej spódniczka troszkę za krótka, wszystkich uwagę wkoło przyciąga, a ona w górę wciąż ją podciąga.
- Po co to robisz widać ci zadek? - takie pytanie zadał jej dziadek - Zobaczysz
wciry dostaniesz za to, już pas szykuje surowy tato.
- Nic mi nie zrobi. Jestem dorosła. Właśnie z urzędu dowód przyniosłam. Teraz już mogę robić co zechcę, a w tym momencie lubość mnie łechce.
- Dorosłość twoja na tym polega, że z twego zada każdy kolega, będzie korzystał jak z byle młynka. Tyś nie dorosła jest, tylko świnka! - tak ją w dwóch słowach podliczył dziadek - Kto odziedziczy cały mój spadek. Z niej zwykły gówniarz jest, ladacznica... i ta jej krótka bardzo spódnica - takie go myśli naszły w zadumie - Ona w dodatku nic też nie umie. Taka dorosła, bo zadem kręci i swą golizną chłopaków nęci. Ni ugotować, ni zeszyć dziury, nie zechce takiej nawet pies bury. Tylko pobawią się i uciekną, a jej szukuje się za to piekło. Poszedł do księdza, dał na mszę za nią, by szanowała swą ‘własną panią’ i by spódnice dłuższe nosiła, bo ją dopadnie diabelska siła.
Ksiądz wziął pieniądze, dość długo liczył:
- Ja mszę odprawie, lecz niech policzy waszej Alutce tato jej kości, dla powstrzymania tej rozwiązłości.
- On jej nie zbije, już jest dorosła...
- Bo dowód własny dzisiaj przyniosła?
- Tak powiedziała i mnie wyśmiała i o lubości swej coś gadała. Trzeba jej duszę biedną ratować. Św. Walenty tak ją poprowadź, by ratowała swoją duszyczkę
i zakładała dłuższą spódniczkę.
Msze szły z impetem jedna za drugą, by wnuczka chciała nosić dość długą,
a nie króciutką ową spódniczkę, spod której widać 'całą kapliczkę'.
I tak się długo o to modlono, aż czego chcieli to wyproszono. Alutka długą spódniczkę wdziała, bo się jej tamta w praniu spaprała. Dziadek też przy tym pomógł troszeczkę, gdyż dał do prania gipsu łyżeczkę i dzięki temu spódniczka mała cała się w rękach jej połamała.
Trzeba pilnować w czym młodzież chodzi, kiedy się lubość w jej głowie rodzi, nawet gdy dowód ma dorosłego i już udaje kogoś ważnego.
Modlić się trzeba i wierzyć w cuda, że się wyprosić prośbę swą uda, ale i świętym z wielkości nieba pomocy ludzkiej dłoni potrzeba.

autor

niezgodna

Napisany: 2017-12-14 Dodano: 2017-12-14 09:24:13

Ten wiersz przeczytano 2165 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie