Miś

Z szafy wywlekłam śmieci z dzieciństwa, mamy rozkaz o porządku przypomniał mi o nim.
Miś, tak się nazywał – wyblakł, bo czas zniszczył kolor jego życia.
Przedarte uszko, naderwana noga – pamiętam, jak z sąsiadka za młodu biłam się o niego.
Na dnie kartonu, w szafie starej leżał, z 10 lat minęło jak tam nie zaglądałam.
Zostawiłam go, dla fałszywych przyjaciół, tam gdzie nikt nie słyszał jego szlochu i wołania mnie. Pośród lalek Barbie, wśród Kena i ubranek. Mały miś.
Nie wypiorę go, nie zszyję. Jestem już dorosła, nie mogę bawić się misiami.
Małe dzieci bawią się misiami, a ja nie jestem małym dzieckiem, nie musze go mieć.
Znów o nim zapomnę, nie będę się przejmować, jak zawsze, głucha na potrzeby…

autor

Isabella Ravendil

Napisany: 2008-08-18 Dodano: 2008-08-18 23:47:34

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie