Mój coaching codzienny, cz. 2

lub: Wiersze ponurego Dziadosza pisane nocą

bez metafor:

zdarzył się cud

oto dziadosz
palący
pijący
przesycony zbyt ambitnym kinem
zbyt ambitną literaturą
jazzem
obrazami malczewskiego
i po niemal dwunastu godzinach
pracy

postanowił
pobiegać

to nie było proste

wpierw wstyd
przełamać trzeba
i wcisnąć piwny
brzuszek w cholernie niepoważne
legginsy (zawsze

chciałem użyć w wierszu tego słowa)

(chociaż w nieco innym kontekście)

potem wpłynąć na asfaltowego przestwór oceanu
z jednym tylko celem:

przekonać mijanych
że czynność biegania
ani trochę
ani ciut ciut
mnie nie męczy

o dziwo poszło
zadziwiająco łatwo nawet
nie wiem kiedy minęły
te trzy kilometry

a minęły bez
zadyszki
zniechęcenia
bólu ponad miarę

trzy kilometry wystarczyły
by zacząć snuć odważne plany:

jutro cztery
za tydzień siedem
za rok dwadzieścia

aż wreszcie wbiegnę
na szczyt szczytów
wypnę się i krzyknę:

możecie mnie pocałować
o ile dosięgniecie

(nie wiedziałem do jakich
wiekopomnych czynów mogą
zmotywować
dobrze dobrana playlista
i praca

której nienawidzę)

Część pierwszą Szanowny Czytelnik odnajdzie tutaj: http://wiersze.kobieta.pl/wiersze/moj-coaching-codzien ny-524798

autor

Dziadosz

Napisany: 2019-04-16 Dodano: 2019-05-16 22:52:41

Ten wiersz przeczytano 924 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Ironiczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie