Mój dom
Dom mój to nie jest,
bo w domu mym,
o ile pamiętam
były marzenia.
I niewinne sny...
Miasto moje, to nie tutaj.
Bo pamiętam jeszcze
szelest liści i dziecięce ręce,
co zbierały kasztany.
To nie jest moje miejsce,
bo mój park, deptak i cmentarz,
moje ulice- o ile pamiętam,
nie miały w sobie..Ciebie..
To świat mój już nie jest,
bo pełno tutaj wspomnień.
Niewiele tutaj o mnie,
więcej o łzach i o tobie.
To TY moje życie zabrałeś...
Komentarze (2)
Dom tworzą ludzie i ich serca....
Twoje Wiersze przepełnione są smutkiem i tęsknotą. Nie
można zatrzymać się nad jednym wierszem, aby zrozumieć
trzeba przeczytać kilka wierszy, które kreślą tło do
dzisiejszego wiersza. Twoje wiersze tworzą drogę ,
pokazują gdzie jesteś... Uśmiechnięte promyki słońca
dla Ciebie
Tam dom Twój gdzie serce Twoje....