Mój samotny świt

Twój wiersz bardzo mnie ujął i napełnij
optymizmem,choć tytuł sugeruje co innego...

szczęściem jest to że umiesz naprawdę kochać

wiele bólu w wierszu..bezsennośc, smutek i
niewiadoma...

samotny swit...czuc w tym wierszu smak tesknoty..ale
ciepło........pozdrawiam...

I smutek i szczęście są wpisane w nasze życie - i oby
tego szczęścia było jak najwięcej.

Świat jest dziś tak urządzony, że trzeba być radosnym,
dążyć do samospełnienia, samorealizacji, do
zadowolenia i szczęścia, trzeba szeroko się uśmiechać
(jak na reklamie pasty do zębów) oraz optymistycznie
patrzeć w przyszłość.

Tak to często bywa, że to nasze "szczęście" przeżywamy
w samotności, dzieląc się z innymi tylko jego
zewnętrznymi symptomami...

Zapomnij o smutku, bo on nie dla Ciebie...
podnieś szczęście, co właśnie stóp dotyka...
przygarnij je uśmiechu swojego ciepłem...
a z Tobą pozostanie i nie będzie już znikać

Smutek to natręctwo które towarzyszy, szczęście to my.

Zgadzam się co do cichego szeptu, ale musi być jeszcze
czuły :)

Miłość zawsze jest cierpieniem,samotność czasem
zbawieniem nie ma reguły ,inni mają jeszcze gorzej...

zepsułaś poezję brzydkim słowem , zastąp innym bo
szkoda do cholery wiersza , zobacz jak brzydko wygląda
ono w moim komentarzu :)

A ja uważam, że ten kto nie cierpiał z miłości, ten
nie kochał naprawdę.
Cierpienie zresztą w miłości jest
najpiękniejsze...Można z niego mnóstwo wynieść.

Uważam, że chociaż nie powinniśmy myśląc o miłości
myśleć od razu o cierpieniu, to często jest ono
nieuniknione. Ciekawy wiersz.

Tak to już jest, że gdy chcemy dotknąć miłości, często
dotykamy cierpienia. Ładny wiersz.