Moja Mona Liza

Rozpięte płótna na sztalugach prawdy
farba zgęstniała jak krew w martwych żyłach
budzą się we mnie myśli nieodparte
czy w tym pokoju kiedykolwiek byłaś.

Jedynie zapach perfum delikatny
muska me nozdrza upajając skrycie
może powrócisz bym skończył to dzieło
które w myślach swoich maluję o świcie.

Linie Twej postaci urwane na płótnie
wołają artysty obolałą duszę
umysł chłonie lekko eteryczne ciało
postać Twą przywołać jednak chyba muszę.

Jak Feniks z popiołów unieś się więc lekko
niech postać Twa zwiewna dotknie mojej ręki
Poprowadź łagodnie, przywołaj wspomnienie
niech oczy Twe wskrzesi i otchłań ich zgłębi.

A wtedy pokryję kolorami szarość
by uśmiech enigmą nigdy już nie został
powraca natchnienie, maluję Twe ciało
zawsze na tym płótnie musisz tutaj zostać.

autor

Helios

Napisany: 2009-08-20 Dodano: 2009-08-22 07:31:08

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie