Moja tajemnica
I żal w żyłach płynie
i jakby pustka po tobie
a przecież...
a przecież nic nas
nigdy nie łączyło,
wciąż tak mało wiemy o sobie.
Choć sercem słowa pisane
nie stłumią we mnie tęsknoty.
Czy to dobre słowo?
Czy nad wyraz użyte?
Lecz me serce i umysł
tak z tobą zżyte!
Cóż na to poradzić
jak stłumić to w sobie,
kiedy ja wciąż pamiętam o tobie.
A może nie tłumić?
A życie niech trwa,
ty mą tajemnicą,
twą będę ja.
autor
Viktoria67
Dodano: 2015-05-26 10:27:21
Ten wiersz przeczytano 1473 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Bardzo ładnie:)pozdrawiam
Ładnie,z nostalgią.
Pozdrawiam serdecznie:)
Bardzo ładnie:-) . Pozdrawiam
Bardzo ładnie o tajemniczej przyjzni. Pozdrawiam:)
Ładnie i o przyjaźni. Pozdrawiam.
ładnie o przyjaźni z nutką tajemniczości :-)
pozdrawiam
Ładnie ujęte. Miło było przeczytać:) Pozdrawiam:)
Tajemnice, tajemnice przyjaźni...
piękne :)