Moja wyobraźnia (Szpital)

Pustka za oknem, biały całun samotności.
Na sąsiednim łożu swąd dawno zapomnianych kości.
Myślę o was…ludzie za drzwiami.
Słyszę kroki i szept rozmów szybko zapomnianych.
Wiem, że mówicie o życiu i śmierci,
Lecz nie słyszycie okrzyków dumy i klęski.
Ja cichy i potulny patrzę na was z cienia,
Gdy leczycie i karmicie, dla cierpiących nadzieja.
Sam w pustej sali z białymi ścianami,
Wśród zimnych i surowych kształtów.
Za oknem kolory zbliżającej się jesieni,
Barwy tęsknoty, przez które chciałbym biec.
Okno w mej Sali brudne i mroczne,
Okrzyki cierpienia zza niego…to tylko moja wyobraźnia.
Drugie okno, jasna lampa oświetlająca korytarz.
Nagle za nim kroczy martwa postać, biblijny Łazarz.
Strupy i ropa, krew i cierpienie…znów ma wyobraźnia.
Czemu dla mnie szpital to ludzka rzeźnia?

autor

draco

Dodano: 2004-09-30 21:45:38

Ten wiersz przeczytano 710 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie