mojej samotności (...)

Bo czasem każdy musi pobyć sam...

Witaj znów moja przyjaciółko
jakby nie było zawsze jesteś obok
tyle czasu spędziliśmy razem
aż zgubiłam już rachubę…
spacerowaliśmy po polanach
nad jeziorami i rzekami miodem wypełnionymi
leżałyśmy pod sufitem z utkanych marzeń
i zastanawialiśmy się co przyniesie nam jutro
pamiętasz jak mi mówiłaś ze jestem dla Ciebie wszystkim?
ogarniałaś moje zwierzenia i dzieliłaś smutki i radości ze mną
tylko ze mną…
i jakoś mi nie szkoda twych uścisków bo wiem że były szczere
choć teraz sama nie wiem po co los mi Cię dał
czasem za dużo płakałam przez Ciebie lecz i śmiać się potrafiłam
czasem po prostu byłaś za blisko mnie
i nie wiem czemu i po co Cię przygarnęłam
może czułam się taka jak Ty?
a teraz trudny okres przed nami
wiele spacerów już mamy za sobą…
i mimo że nasz miedziany krążek rozpadł się
zdążyłam przywyknąć do Ciebie…
wiec nie mów człowiecze bo nie znasz ani mnie ani jej
nie wiesz co czuje gdy stoję pod cytrusowym niebem
a ze mną Ona-moja samotność

autor

TANIEC_SMIERCI

Napisany: 2006-04-26 Dodano: 2006-04-26 18:30:38

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie