Monolog warszawskiego dorożkarza

A ja się pytam bardzo grzecznie,
bo jestem starym Warsiawiakiem -
skąd oni wzięli tych frajerów?
Pytam się, skąd? Cisza, jak makiem...

Skąd , Panie, przyszła ta hołota,
co jeszcze wczoraj koło płota -
po wsiach stawali na przystanki,
po łyk kultury, co sobota?

I ja się pytam, Panie tego,
skąd oni wzięli swoje żony?
No też z przystanku, to pewnikiem,
bo gdzie są teraz, Panie, ony?

Gdzie są kobiety tych pajaców -
i czemu milczą te pyskate?
Bo ja, jak miałbym taki pomysł,
od swojej bym oberwał batem.

I proszę Pana, jak se pochlam,
to żona jeszcze zdejmie buty,
lecz, jak bym ,tego, taki numer -
śmigła by wałkiem w łeb zakuty.

I rację miałaby, cholera.
Czasem mnie wnerwi, tak, że uch.
Lecz ja wiem jedno, Panie Złoty -
przyjemność nasza, a jej brzuch.

I kocham, Panie, Moją Starą,
a ona jeszcze jest do rzeczy.
Pajace swoich nie kochają.
I z wzajemnością? Nikt nie przeczy.

P.S.

No, to po secie i na metę,
bo nie chce mi się już złorzeczyć.

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2016-10-05 Dodano: 2016-10-05 14:41:29

Ten wiersz przeczytano 626 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Ironiczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie