Motylki, Motyle i Kwiatki

córkom

Latał strapiony czymś Motyl po łące,
Latał bez celu i na długie mile,
Na Kwiatek raz usiadł silnie wabiący,
I wykluł się tam Amelka Motylek.

Odleciał głupiutki, bo się przestraszył,
Zostawił Kwiatek, zostawił Motylka,
Bo nie rozumiał, co wszystko to znaczy,
Był nieświadomy i smucił się tylko.

Lecz pognał go wkrótce wiatr tego świata,
Na inny Kwiatek. Choć trochę się lękał,
Pozostał już na nim przez długie lata,
I tam też się wykluł Motylek Lenka.

Latał więc Motyl i znosił tam nektar,
Dbał o Motylka i dbał też o Kwiatek,
Wkrótce Kwiat zaczął go brać za insekta,
A brak porozumień stał się dramatem.

Choć robił jak umiał i robił co mógł,
Wciąż nie był jak trzeba, słyszał co chwilkę,
I kiedy raz wrócił z nektarem przez próg,
Nie było już Kwiatka ani Motylka.

I wtedy przepaść otworzyła strata,
Dostrzegł swe błędy i poczuł cierpienie,
I nie chciał już nic, śnić, być, ani latać,
Zrozumiał co znaczy pozostawienie.

Lecz nagle inne Motyle i Kwiaty,
Zjawiały się pomóc przetrwać mu burzę,
Odnalazł chęci, by znów zacząć latać,
I szczęście w sobie i spokój w naturze.

Odnalazł  Motylki swe po rozłąkach,
Wciąż podążając miłości łańcuszkiem,
I chociaż mieszkają na innych łąkach,
To zawsze Je kocha całym serduszkiem.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2022-08-19 Dodano: 2022-08-19 03:23:58

Ten wiersz przeczytano 772 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie