może nie umiesz mnie kochać
może nie umiesz mnie kochać
ale chcesz
w uśpionej ciszy miasta
w lodowatym niebie
kwadraty chodników
nasłuchują nocy
milczy pusta uliczka
zgubiona za rogiem
w szeleście
płatków śniegu
kołysanych wiatrem
cień przestraszony
tuli się
do ziemi
szepty czarnych okiennic
zamykają oczy
nie chcę pamietać świtu
uciekam przed nocą
ginę w pożarze słońca
i
czekam
gonię cień przestraszony
biegnę w płatkach śniegu
zapomniałeś
otworzyć okna
rozlać obietnic morze
może nie umiesz mnie kochać
ale chcesz
autor
dawna dziewczyna
Dodano: 2008-02-06 00:12:59
Ten wiersz przeczytano 374 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
malujesz słowami podobnie jak pedzlem!Bardzo mi sie
podoba.Piszzzzzzzzzzz!
myślę że Twoja ksywka pochodzi od piosenki Maleńczuka-
lubię jego prawdy- a wiersz? to też ten nurt:)
Potwierdzam...Jest w Twoich wierszach subtelna
delikatność tajemniczości;)
jest w twoich wierszach jakaś niespotykana poetyka,coś
co laikowi trudno nazwać a co przyciąga,jest klimat
,jest coś na co się czeka i coś czego chce się
doświadczyć.....