Może wróci życie…

Zniżyłam głos po szept, by zmusić myśli do milczenia.
Zamknęłam oczy i czekam mojego kolejnego drżenia.
Zgasiłam lampę, serca gorące bicie.
Może kiedyś wróci do mnie życie.

I kiedy dnia rajskie zbudzą się pieśni,
A z nim portrety boleśnie przyblakną,
I kiedy już droga porośnie mchem burym,
Może kiedyś wróci do mnie życie.

I może po tych latach jak poranek w świetle lipcowej polany
Znajdę kierunek zdziczałego pragnienia,
Które kiedyś malowałam w głowie i w wyobraźni,
A teraz próżno szukam do niego drogi.

Kradzieżą ciężkiego grzechu zaczynam moje zmartwychwstanie.
W postaci związanej na rajskiej jabłoni znajduję siebie.
Zmyślnie zakładam koc na głowę i znikam,
Znikam pod postacią innej siebie.

Może właśnie wtedy, kiedy znów powrócą wakacje na trzepaku,
Może właśnie wtedy, kiedy znowu bawić będą mnie na kolanach strupy,
Może kiedy zapomnę jak bardzo mnie boli, to moje dorosłe życie,
Może właśnie wtedy wróci do mnie życie?

autor

BeataŻyła

Dodano: 2010-10-19 10:17:17

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie