Mrok

Mrok mnie pochłonął, ale światło chce mnie stąd wyciągnąć

Mrok nadchodzi
z ciekawością ogląda mnie,
szuka obaw, lęków
Opieram się, a on nęci i smęci o lepszym życiu
Dobrze wie że z nim ja się nie rozstanę nawet na sekundę
Że jestem z nim cały czas
Muska lekko mnie widząc malejący opór
nie drżę, choć dzień w dzień rani mnie dotyk słów
Ludzie nie wiedzą o jego obecności
Żyją
A on jest z nimi od urodzenia aż do śmierci,
niestety dopiero wtedy go zauważają
Małego chłopca z zapłakanymi oczami
skulonego w kącie
Potrzebującego miłości
ale to tylko pozory
On jest przebiegły
pragnie niewinnych dusz
Wie że u mnie traci czas,
mimo to śmielszy jest i już całą pochłania
mnie
Znowu to robi
ale znów ktoś go wygoni
zaczyna mnie to męczyć
Gdy tylko nadchodzi świt nie znika
lubi chować się
By zaskakiwać mnie co noc
co noc jest bliżej skończenia ze mną
Może ja najpierw skończę sama ze sobą?

autor

HachiWoman

Napisany: 2015-01-18 Dodano: 2015-01-18 01:04:23

Ten wiersz przeczytano 966 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Zimny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie