MY LUDZIE
Świat ludzkich dusz zestresowany
pełen jest lęku i niepewności
depresyjny znerwicowany
dreszczem przejęty aż do kości
zamkniętych powiek łzy ucieczką
przed obawami dni przyszłości
skuleni w sobie niczym dziecko
szczęścia pragniemy i miłości
autor
ZOLEANDER
Dodano: 2017-08-31 17:43:13
Ten wiersz przeczytano 803 razy
Oddanych głosów: 24
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (22)
Takie jest życie, szybkie jak pospieszny pociąg.
:)
Bardzo ciekawe, pozdrawiam :)
Pięknie o ludzkich słabościach... pozdrawiam
serdecznie
To prawda. co powiedziala Dana(demona), swiat, ma
coraz mniej utulenia.Madre mysli, dobry wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.:)
Witaj. Smutny obraz nas ludzi, pragniemy milosci ale
otaczajacy go swiat ma jej coraz mniej. Moc
serdecznosci.
O tak, pięknie to napisałeś :)
Pozdrawiam :*)
bardzo prawdziwie i przejmująco napisane
Prawda.
Pozdrawiam serdecznie.
Przepiękną refleksję można poczuć dzięki Pani wierszu
:) Pozdrawiam serdecznie +++
Rozszarpani na strzępy idziemy ku tej miłości,
ona nadzieją, pragnieniem, gniazdo w sercu mości.
za to upragnione szczęście gotowi jesteśmy siebie
poświęcić.
cała prawda Pozdrawiam Jolu:))
Jak by nie było bardzo dobra refleksja nad losem
człowieka w obecnej dobie. Pozdrawiam.
Pewna (pewnie i większa) część - zapewne - z różnych
przyczyn - z wnętrza i spoza, albo ze skomasowanych
obu.
A mi się:
"tak depresyjnie"
"z zamkniętych".
W statnim dwuwersie poszukałabym czegoś innego w
miejsce "niczym", chociaż, w zasadzie nie jestem
pewna. Można to odczytać jako nieważne, nieistotne
dziecko i wtedy to skulenie ma wydźwięk.
Tylko mbsz, nieistotne. Wybacz śmiałość.