Na bezdechu

Nostalgicznie. Ponieważ wiem, że się nie obrażasz,
pozwoliłam sobie na taką wizję zapisu:

Dwudziesta pierwsza pięć,
Okruchy dnia, ruchome piaski.

Pożółkłe wiersze
- jak kalendarze zdarzeń,
schowane do szuflady.

Więdną kwiaty w ogrodzie,
a róża ciągle pachnie.
Pieszczotą późnego lata
otula moje zmysły.

Nim świt nas na nowo porani,
zatraćmy się w pocałunkach.

Cała jestem w twoich rękach.
Pomiędzy ramionami
kilometry szczęścia... magiczna chwila.

Zabierz mnie tam,
gdzie czas się zatrzymał.

Miłego poniedziałku:)

Piękne wspomnienia i tęsknota za mężczyzną, dawcą
miłości, którego już nie ma dominują ten szczególny
wiersz.
Ślę moc serdeczności :)

Życiowy przekaz skłaniający do refleksji nad
wartościami owego życia.
Pozdrawiam.
Marek

zabiorę ciebie tam gdzie zegar się zatrzyma ... dalej
pójdziemy razem by ten czas wolno płynął ... bardzo
ładny wiersz ... kartki pożółkłe trzeba pozrywać ...

Nim świt zabierze co było między nami...
a noc była taka magiczna
miłego dnia :)

wymownie, refleksyjnie...bardzo ładnie, z
przyjemnością:) pozdrawiam Ziu-ka

Magiczna chwila niech trwa...
pięknie napisane...i do szuflady?
miłej niedzieli życzę

Jak zwykle u Ciebie - piękny wiersz :)

Ładnie, lekko i przyjemnie. Pozdrawiam!

To prawda, że kochające raniona tworzą magiczny krąg w
którym mieszka szczęście... pozdrawiam serdecznie
Ziu-ko

Zgadzam się z przedmówcami, nic innego nie wymyślę. Od
siebie dodam, że to jest naprawdę dobry wiersz.
Pozdrawiam serdecznie:-)

Bardzo wymowny wiersz
Tylko noc jest magią w pomiedzy jednym a drugim
ramieniem ogrom szczęścia
nim świt porani
Smutne są takie poranki
Pozdrawiam serdecznie Kaziu :)

...i nijak nie można zrównać wzajemnych oczekiwań...co
najwyżej zbalansować pisząc wiersze choćby do szuflady
:)

Pięknie.Pozdrawiam.

Piękny wiersz.
Pozdrawiam :)