Na chwilę zatrzymać

Próbuję przywołać minione nastroje
i czas, gdy odurzał zapach twoich włosów,
a spacer wyciszał, przepełniał spokojem.
Do tamtej beztroski nie ma już powrotu.

Nie miała znaczenia często pusta kieszeń,
kawiarnią zazwyczaj była wolna ławka.
Gdy po wiośnie, lecie, nastawała jesień,
ogromny parasol chronił nas przed mżawką.

Czasem były kwiaty, rzadziej coś dla ducha,
nadeszła dorosłość, tak jak dzień po nocy.
Wystarczało chęci, wzajemnie się słuchać
i gdy kształt zmieniłaś, czule się podroczyć.

Dojrzały owoce, też poczuły miętę,
troski i zmartwienia już pod innym dachem.
Wpadną pogawędzić od wielkiego święta
i obudzą ze snu zapomniane strachy.

Zdarzeń nie ubywa, zgodne to z logiką
i że to normalne, nie odkrywam pierwszy.
A pewnie dlatego, że czas wciąż umyka,
tę ulotność myśli utrwaliłem wierszem.

autor

staż

Napisany: 2021-12-15 Dodano: 2021-12-15 19:38:49

Ten wiersz przeczytano 1345 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie