Na kolanach

W mojej głowie
szepty, dzikie myśli
kwieciste polany smutku
na kamieniach, pogruchotanych
startych na pył przez ich kolana

Ich przeklęte dłonie
zmiażdżą własne serca
przerażeni
rozczarowani
u kresu życia zrozumieją

Uwięziony w kropli
bóg
w kącikach powiek i zmarszczkach ust
odszedł jednym westchnieniem słońca
odpłynął

Przykuty śmiertelnością
jedyny wyrzutek
w pułapce grawitacji
bez szans
zmęczony bólem istnienia
stoję w cieniu szubienicy
jednak z czystymi rękoma

autor

Adam Cray

Napisany: 2003-08-01 Dodano: 2005-02-24 22:18:42

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie