Na ławeczce z Tuwimem

3 kwietnia 2022

Przechodząc dziś obok ławeczki Tuwima
jakbym słyszała głos cichy
- Człowieku dźwigający, usiądź ze mną.

Siadam więc, ja - wierszokletka nieudolna
obok spiżowej postaci Poety
i w myślach zaczynam z nim rozmowę.

Panie Julianie, dziś pochmurno i zimno.
O, na gałązce usiadł ptak
zaszczebiotał, zatrzepotał
a korony drzew jakby obłoczki
przezroczyste, półzłociste, zielonkawe.

Ale choć wiosna, która wszystko ożywia
to my jesteśmy zmęczeni przez
burz szaleństwo i pragniemy wielkiej ciszy.
Kto nasze rozszalałe serca uspokoi?

Milczysz Poeto.
Czyżby i ciebie smutek obrósł kamieniem?
Pisałeś - Warto, warto żyć.
Ale jak, gdy wokół niepokój i lęk?

Pisałeś - Ci, co wiedzą i wiedzą, że wiedzą
to mędrcy. Idź ich śladem.
Pójdę więc, naprzeciw dniom niepewna,
ale gdzie mędrców znaleźć mam?
Ty będziesz siedział tu dalej,
w przestrzeń swoje myśli wysyłając.

Pocieram twój nos na pożegnanie.
Może zapach szczęścia będę wąchać?
Jeśli tak, przyniosę ci bukiet kwiatów polskich, albo tylko jedną różę,
co woń ma kwiatowej wody świeżej,
jak w twojej Łodzi młodej.

Panie Julianie, pamiętam - Cierpliwość
- najtrudniejsza forma rozpaczy.
Na przekór wszystkiemu żyć warto

Wiesz, niedługo zacznie pachnieć bzami...

W tekście posłużyłam się cytatami z wierszy Juliana Tuwima. Jest ich sporo. Zachęcam do zajrzenia w bogatą twórczość Poety i odszukania przytoczonych przeze mnie wersów.

autor

Halszka M

Napisany: 2022-04-03 Dodano: 2022-04-03 21:04:16

Ten wiersz przeczytano 1948 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie