Na polanie

Sny zachowujesz w sobie, głęboko i nie patrzysz przed siebie, nie opowiadasz o nich nikomu
Jak na polanie - pod starym dębem siedzisz skruszona sama
Wpatrujac się w otchłań nieba zachmurzonego
W czerni ubrana, swoim przekonaniom ufając
Jak świat Bogu swe życie oddając
Pod wodze Jegą Pańską
W czerni ubrana siedzisz zadumana

Wokoło siebie -pusta zieleń polana, promieniami słońca jaśniejsza sie stała
Na niebie czerń przeważa, szarość, smutek dobrze Tobie znana
Drzewa stare historie swą mając
Jak Ty na polanie, "siedzą" swą moc czasów Tobie otwierają

Światło słońca - odbija Twe cienie, gdy tak siedzisz
przy starym drzewie
Opierając się o pnie stare, wiatr rozwiewa włosy Tobie
I na polanie czujesz się choć raz pięknie
Choć raz przdatna, jak anioł po ziemi stopąjac

Niedaleko w mroku lasu - widzisz roślinności "pęki"
Wiedząc co sny swoje już oznaczają, do czego prowadzą
Trumne ze starego drzewa budujesz i swój pogrzeb niedaleko wypatrujesz

Sny zachowujesz w sobie, głęboko i nie patrzysz
przed siebie, nie opowiadasz o nich nikomu
Bo choć historie zawierać bedziesz
Z drzewa starego, Tobie przywiązanego
na wieki , krwią przypieczetowane przez wiatr i polane.

autor

Blackkk

Napisany: 2006-10-01 Dodano: 2006-10-01 09:59:30

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie