Na tej ziemi

bardzo ładnie
dopóki w żyłach krew płynie człowiek czuje i wie, że
żyje :))

Jak zwykle u Ciebie odrobina optymizmu. Plusa
zostawiam:))

niech ta niebieska krew
płynie jak najdłużej...
tak pięknie cieszysz
i zarażasz optymizmem...
pozdrawiam serdecznie
Ciebie wraz z Jadzią
niech wasza miłość nigdy
nie zgaśnie:))

Bardzo ładnie.

"Cieszę się jednak
darowanym mi
każdy dniem" = każdym
--- i słusznie, bo należy. Życiem nie wolno gardzić.

Lubię twój optymizm.
Pozdrawiam.

Co najważniejsze to cieszyć się każdym darowanym
dniem,bo nie wiadomo czy ujrzymy jutro...pozdrawiam
serdecznie.

Ładnie poprowadzona refleksja, a ludzie faktycznie jak
drzewa...

Masz rację. Ja mam dwa takie drzewa, których już nie
ma, a we wspomnieniach widzę je wyraźniej niż wielu
ludzi, którzy odeszli...

Ładny, zadumany, Tak, trzeba się cieszyć każdym dniem.
Pozdrawiam

Piękny melancholijny wiersz. Prowokuje do myślenia o
życiu naszym i bliskich. Niech każda chwila niesie Ci
spełnienie i szczęście:)

Ładne porównanie rodziny do ogrodu.

Ładna zaduma nad życiem i bliskimi ludźmi. Miłego
dnia:)

Uraczyles mnie Waldku z samego rana swoim
wierszem....

I cieszmy się każdą chwilą dnia...
Pozdrawiam cieplutko WAS:)