Na uwięzi

Patrzysz na ten świat, który jest emocji mieszaniną
Ludzkość to zlepek ras i różnorodną jest zbieraniną
Świat wokół sam w sobie, taki przecież piękny jest
Lecz działanie w nim człowieka, doprowadza do łez
Jednak to, co barw czarnych nadaje, niech nie zraża
I niech naszego ducha spontaniczność natury zaraża
Odrzucajmy precz cienie, które świat wciąż skażają
Wydobądźmy siebie ze szlamu, bo brudy sił nie dają
Rozwińmy skrzydła szeroko, niechaj one nas poniosą
Idźmy przez kobierzec traw, lecz nie w butach a boso
Poczujmy tę siłę przyrody, całą która w nas drzemie
I jednym skinieniem dłoni odrzucimy wraże brzemię
Nareszcie wolni będziemy, bo nic już nas nie krępuje
Swobodą się zachłyśniemy, każdy tą wolność poczuje
Znienacka nas dopadnie brzemię wynikłe z wolności
Wtedy to, ktoś sobie przypomni o odpowiedzialności
I znowu w kieracie szarości zaczniemy dreptać dokoła
Aż minie eonów czas, gdy wolność znów do nas zawoła
Wtedy się poderwiemy, mówiąc innym te same słowa
Od samego początku, ponownie, stare to ale od nowa

autor

HERMES

Napisany: 2005-10-25 Dodano: 2007-01-05 04:48:19

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie